در قسمت اول و دوم این بررسی، شروع داستان «توتال‌وار» و به اوج رسیدن آن را با هم دیدیم. دیدیم که چگونه Creative Assembly بازی جدید و بدیعی به دنیا معرفی کرد و چگونه با عرضه «روم» نظر مثبت همه را جلب کرد و کار خودش را به اوج رساند.
اصطلاحی انگلیسی می‌گوید “هرچه که بالا رود نهایتاً پایین می‌آید”. در این قسمت می‌خواهیم ببینیم که آیا این اصطلاح راجع به «توتال‌وار» صادق است؟ آیا بعد از موفقیت بزرگ «روم» سازنده آن اشباع شد و زمین خورد؟ یا نسخه بعد را بهتر کرد و قدمی رو به جلو برداشت؟ شاید هم اتفاق خاصی نیافتاد و فقط یک بازی خوب دیگر از Creative Assembly عرضه شد؟
با گیم‌نیوز همراه باشید تا اول سؤال را پیدا کنیم، سپس پاسخ آن را با هم بیابیم.
بعد از موفقیت عظیم «روم» انتظارات بالا رفت و بازیکنان بی‌صبرانه منتظر انتشار نسخه بعدی بودند. همه خیال می‌کردند که نسخه جدید بسیار بهتر خواهد بود و حرکت رو بالای «توتال‌وار» را حفظ خواهد کرد اما همیشه آن چیزی که انتظارش را دارید اتفاق نمی‌افتد.
نوامبر 2006 نسخه جدید «توتال‌وار» با نام «قرون‌وسطا 2: توتال‌وار» عرضه شد. اولین نکته ناامید کننده این بود که محیط بازی از یکی از نسخه‌های قبلی کپی برداری شده بود و چیز جدیدی در این سطح نداشت. اما بی انصافی است اگر بخواهیم قسمت اول و دوم «قرون وسطا» را با هم مقایسه کنیم. قسمت دوم بازی تغییرات زیادی را به خود دیده بود. عناصر جدیدی در بازی معرفی شدند، مکانیک جنگ‌ها بهتر شده بود و نیازی به گفتن نیست که گرافیک بازی هم به طرز قابل ملاحظه‌ای ارتقا یافته بود. به‌علاوه، در این نسخه دموهای کوتاهی نیز در نقشه کمپین گنجانده شده بودند.
اما این فاکتورهای جدید چه بودند؟
اولین آن‌ها این بود که در نقشه کمپین شما امکان ساخت دو نوع زیست‌گاه برای مردم خود داشتید: قلعه‌ها و شهرها. تفاوت این دو در نوع و تعداد سربازان قابل ساخت و میزان درآمد آن‌ها بود. مسلماً در قلعه‌ها می‌توانستید سربازان بهتر و بیشتری بسازید، هم‌چنین قلعه‌ها از استحکامات بهتری نیز برخوردار بودند. اما آن‌ها درآمد زیادی نداشتند و به اقتصاد شما کمک چندانی نمی‌کردند. در عوض شهرها به دلیل توانایی ساخت بازارها و دیگر اماکن به شما امکان تجارت گسترده با کشورهای دیگر و در نتیجه درآمد بیشتر می‌دادند. در زمان شروع بازی تعدادی شهر و قلعه در اختیار داشتید، هرچه به جلو می‌رفتید شهرها و قلعه‌های بیشتری به مجموعه خود می‌توانستید اضافه کنید. اما باید بین تعداد آن‌ها تناسب برقرار می‌کردید تا هم به ارتش‌های نیرومند دسترسی داشته، هم پول کافی برای اداره آن‌ها را داشته باشید.
نکته دیگر اضافه شدن شخصیت‌های جدید به بازی بودند. پیش‌تر دیپلمات‌ها، جاسوسان و قاتلان را در اختیار داشتید؛ در نسخه جدید تجار و پرنسس‌ها نیز به شما داده شده بودند.
در سرتاسر نقشه کمپین منابع طبیعی پخش شده بودند. چیزهایی مانند تاکستان‌های انگور، صنایع شیشه‌سازی و چرم حیوانات. شما می‌توانستید با فرستادن تاجرانتان به این نقاط درآمد کسب کنید. البته نباید از تجار کشورهای دیگر غافل بود، آن‌ها می‌توانند به تاجر شما پیشنهاد خرید اموالش را داده و او را از میدان بدر کنند. البته شما نیز می‌توانید همین کار را با تاجران دیگر بکنید.
پرنسس‌ها تاحدود زیادی مانند یک دیپلمات عمل می‌کنند. با این تفاوت که آن‌ها می‌توانند به فرماندهان کشورهای دیگر پیشنهاد ازدواج داده و آن‌ها به خانواده خود بیاورند. البته میزان موفقیت این عمل بستگی به سطح جذابیت شاه‌دخت شما دارد.
علاوه بر پیشواهای مسلمان، کاتولیک و ارتودوکس، گاهی اوقات افرادی مانند بدعت‌گذاران و جادوگران نیز در بازی سربرمی‌آورند این‌ها مذهب رایج در شهرهای شما را تغییر می‌دهند و باعث پایین آمدن نظم عمومی می‌شوند. کشیش‌های شما می‌توانند آن‌ها را انکار کنند و به دادگاه آورند و شر آن‌ها را کم کنند.
شخصیت‌های خود شما نیز ممکن است به سرنوشت مشابه دچار شوند. ایالت پاپ مامورانی دارد که در نقشه بازی گردش می‌کنند و به افراد مختلف گیر می‌دهند و آن‌ها را به محاکمه می‌برند، اگر در محاکمه گناهکار شناخته شوند سوزانده می‌شوند و اگر تبرئه شوند به جایگاه قبلی خود باز می‌گردند. معمولاً این اتفاق برای کشورهایی می‌افتد که پاپ نظر مثبتی نسبت به آن‌ها ندارد.
کشیش‌های شما اگر درجه زهدشان بالا رود به کالج کاردینال‌ها راه می‌یابند و بعد از مردن پاپ این کالج پاپ جدید را انتخاب می‌کند اگر پاپ از کشور شما باشد یا شما از کاردینال برنده پیروی کرده باشید مورد مرحمت او قرار خواهید گرفت.
اما در جنگ‌ها چه اتفاقاتی افتاده بود؟
اگر نسخه‌های قبلی را بازی کرده و در جنگ‌ها دقیق شده باشید، مسلماً اشکالات زیادی دیده‌اید. البته تاکتیک و بستره استراتژی بازی اشکالات زیادی ندارد. این مشکلات در جزئیات و گرافیک و گیم‌پلی جنگ‌ها نهفته است. مثلاً تمام سربازان هر واحد چهره‌های یکسانی دارند و تمامی تجهیزات آن‌ها مشابه هم است. یا اگر در هنگام درگیری به محل مبارزه زوم کرده باشید دیده‌اید که حرکات سربازان فقط شامل یک یا دو حرکت می‌شود. آن‌ها فقط شمشیر خود را تکان می‌دهند و از سپرهای خود استفاده نمی‌کنند. به‌علاوه، نحوه زمین خوردن سربازان و تمام کردن کار آن‌ها ابداً واقعی به نظر نمی‌رسد.
اما در نسخه جدید برای هر سرباز 3 یا 4 حالت، بدن و چهره مختلف در نظر گرفته شده بود و حرکات آن‌ها در هنگام نبرد بسیار واقعی‌تر شده بود. هم‌چنین تجهیزات آن‌ها در نحوه جنگیدنشان تفاوت ایجاد کرده بود، مثلاً سربازی که با شمشیر می‌جنگد حرکاتش نسبت به سربازی که با نیزه می‌جنگد تفاوت داشت. اما این سیستم نیز خالی از اشکال نبود. ممکن بود کامپیوتر برای شما ترکیبی عجیب انتخاب کند و سپری انگلیسی با شمشیری رومی به سرباز شما بدهد که از کشورهای مسلمان است! اما به هر حال پیشرفت‌ها و ارتقا در مکانیسم‌های بازی به قدری زیاد بودند که این اشکالات ریز عملاً به چشم نمی‌آمدند.
در اواخر بازی با دو تهاجم از شرق مواجه خواهید شد. اول چنگیزخان مغول و بعد از او تیمور لنگ. این شخصیت‌های تاریخی با ارتش‌هایی قدرتمند به بازی وارد می‌شوند و مانند تاریخ واقعی کشورهای زیادی را به خاک‌وخون می‌کشند. پس همیشه در مرزهای خود ارتش‌های ذخیره داشته باشید.
همانند همهٔ نسخه‌های پیشین بازی چند نفره و جنگ‌های تاریخی بخشی از منوی‌بازی بودند. اما این بار از بسته گسترشی خبری نبود و فقط دو بسته برای رفع اشکالات بازی عرضه شد.
اگر شما نیز مانند من منتظر بازی چند نفره در کمیپن هستید انتظارتان به پایان رسیده است. با عرضه نسخه بعد این قابلیت نیز به شما داده خواهد شد. اما فعلا دست نگه دارید و «قرون‌وسطا2» را با دیدی جدید بازی کنید، تا به نسخه بعد یعنی «امپایر» برسیم.
خب فکرمی‌کنم به سؤالات ابتدای کار پاسخی داده باشیم. اما بیایید ابتدا نظر منتقدان را ببینیم:
با اینکه امتیازاتی که به «قرون وسطا 2» داده شد به اندازه «روم» نبود اما نسبتاً بازی تحسین شده‌ای محسوب می‌شود. امتیاز 88 از متاکریتیک و 8.8 از گیم‌اسپات این امر را نشان می‌دهند. درست است که «روم» انتظارات را بالا برد، اما «قرون‌وسطا» هواداران را ناامید نکرد.
مهم‌ترین خرده‌ای که به نسخه جدید گرفته می‌شد این بود که این بازی ساخته‌ای جدید نبود، بیشتر اصلاحات در «قرون‌وسطا 1» بود که این بازی جدید را بوجود آورد. اما اگر از حق انصاف نگذریم «قرون‌وسطا 2» نیزحرف‌های زیادی برای گفتن داشت و عنوان موفقی محسوب می‌شد.
اما من «روم» را به «قرون‌وسطا 2» ترجیح می‌دهم. چون حس نوستالژی و دنیای کهن را بیشتر دوست دارم. نظر شما چیست؟ منتظر دیدگاه‌های شما هستم.
قسمت بعدی این بررسی را از دست ندهید. با گیم‌نیوز همراه باشید تا در قسمت بعد وارد بعد جدیدی از «توتال‌وار» شویم. بعدی که آن را می‌توان به دو دورهٔ پیش از «قرون‌وسطا 2» و پس از «قرون‌وسطا 2» تقسیم کرد.
همیشه گفته‌ایم که نظرات شما ما را در این راه یاری خواهد کرد. منتظر انتقادات و پیشنهادهای شما هستیم.