نُت‌نوشت: بررسی ساندترک فیلم War for the Planet of the Apes

شاید اصلی‌ترین ویژگی که بتوان برای وصف این آلبوم به‌کار برد فضاسازی آن است. میشاییل جیاکینو در این آلبوم توانسته است لحظات نابی از اتمسفر را در کنار فضای حماسی لازم برای خلق اثری درخور فیلمی مانند «جنگ برای سیاره‌‌ی میمون‌ها» (War for the Planet of the Apes) بیافریند. شاید بتوان گفت کار جیاکینو از این جهت شایسته‌ی تقدیر است که توانسته با حفظ جریان آلبوم از فضا‌های متنوعی برای در کنار هم گذاشتن قطعاتش استفاده کند.

دو ترک ابتدایی آلبوم فضایی کمابیش همانند یک‌دیگر دارند؛ از فضای سرد و تاریکی بهره‌ می‌گیرند که با المان‌های حماسی ترکیب شده‌اند و با اوج و فرود‌های مرتب خود دائما شنونده را میخ‌کوب نگه می‌دارند و فرصتی برای دور شدن از فضای آلبوم را تقریبا از بین می برند.

قطعه‌ی سوم اما شاید همانی باشد که گوش شما با وجود لذت‌بخش بودن دو قطعه‌ی پیشین، منتظرش بوده است. Exodus Wounds شروعی کم‌نظیر و امبینت دارد که پیانو را به مرکزتوجه قطعه منتقل می‌کنند و حقیقتا شنیدن قطعه‌ای که آلبوم را پس از دو طوفان قبلی به آرامش برساند، هرچند شاید به واسطه‌ی این که محتوای فیلم مربوطه اجازه‌ی این مسئله را نمی‌داده دست آخر به همان فضای حماسی پیشین بازگشته باشد لذت بخش است. قطعات بعدی Exodus Wounds  نیز از فرمول مشابهی پیروی می‌کنند که شاید شما را دست آخر با این سوال تنها بگذارند که  از میان این چند قطعه‌ی مشابه کدام یک را بیشتر پسندیده‌اید، اما با این وجود حس خوبی را هرچند کوتاه در میان قطعات بعضا سهمگین و کوبشی این آلبوم ایجاد می‌کنند.

Koba Dependent ارامش بیشتری را به بخش حماسی آلبوم تزریق می‌کند و با این که دیگر خبری از شروع‌های ملایم چند قطعه‌ی پیشین نیست، حس ابتدایی آلبوم را مجددا برای شنونده تداعی می‌کنند.

The Extacy of the Bold با وجود کوتاه بودنش حماسه‌ای مختصر خلق می‌کند که مجددا به صوتی آشنا از بخش امبینت‌ آلبوم ختم می‌شود. شاید بتوان اینجا اندکی به افت و خیز احتمالا بیش از حد صدا خرده گرفت، چرا که برای انتخاب میزان صدای مناسب شما را به دردسر خواهد انداخت. با این وجود همیشه باید این را در نظر داشت که این اثر به شکل جداگانه از فیلم بررسی شده و ممکن است این مسئله با نگاه کردن به این موسیقی در کنار فیلم مربوطه بسیار موجه‌تر به نظر برسد.

قطعه‌ی دهم کمی به ماجرا سرعت می‌بخشد. با وجود تکرار شاید زیاد، به عنوان تکه‌ی جدیدی از پازل آلبوم به اندازه‌ی کافی هویت انفرادی خود را حفظ می‌کند و روند قبلی را ادامه نمی‌دهد. طی قطعه‌های بعد از  A Tide in the Affairs of Apes مجددا بار حماسی آلبوم با تاکید بیشتری بر روی ارکستر شنیده می‌شود تا این که دوباره با رسیدن به More Red Than Alive شنونده با فضای بسیار آرام و مینیمال آن غافلگیر شود و با اضافات حماسی همین قطعه در میان آن، مجددا فضای ترک‌های مانند سوم را تجربه کند و شاید این سوال را ایجاد کند که چرا جیاکینو قصد ندارد به ما قطعه‌ای را بدهد که بتوانیم لااقل تا انتهای آن از این تغییر جوی ایجاد شده میان جو کلی حماسی آلبوم زنگ تفریحی داشته باشیم. شنیدن یک آلبوم حماسی البته می‌تواند در کنار فیلم مربوطه بسیار راحت‌تر از آلبومی مستقل باشد.

آلبوم با قطعه‌ای 9 دقیقه‌ای خاتمه می‌یابد که شاید درخورترین شروع ممکن را برای یک قطعه‌ی پایانی از چنین آلبومی داشته باشد. با این که شاید دیگر اینجا زمان مناسبی برای ادامه یافتن آن به عنوان قطعه‌ی پایانی می‌بود، به سرعت المان‌های حماسی به اثر اضافه می‌شوند و به راستی حسرت یکی از آن قطعات آرامش بخش جدا از جو آلبوم را به دلتان خواهد گذاشت.

اینجا می‌توانید دو مورد از انتخاب‌های ما از این آلبوم را بشنوید: