«جنگ ستارگان: آخرین جدای» که همچنین با نام قسمت هشتم از مجموعهی جنگ ستارگان نیز شناخته می‌شود، فیلمی است که در سال 2017 به اکران رسید. کارگردانی این فیلم را رایان جانسون بر عهده داشته است و در واقع دومین فیلم از سه‌گانه‌ی دنباله‌ی جنگ ستارگان محسوب می‌شود. از بازیگران حاضر در این فیلم می‌توان به مارک همیل، کری فیشر، آدام درایور، دیزی ریدلی، جان بویگا، اسکار آیزاک، اندی سرکیس (و دیگران) اشاره کرد. در این فیلم Rey در یک ماجراجویی به لوک اسکای‌واکر، لیا، فین و پو ملحق می‌شود که نتیجه‌ی آن پرده‌براری از ابهامات فورس (Force) و رمز و رموز گذشته است. برای بررسی نظرات منتقدین درباره‌ی این فیلم به این مطلب مراجعه کنید. در ادامه برای بررسی موسیقی متن Star Wars: The Last Jedi با ما همراه باشید.
ساخته‌ی جدید موسیقیدان پرتجربه، جان ویلیامز، برای مجموعه‌ای که از ابتدا مسئولیت ساخت موسیقی متن آن را بر عهده داشته است را می‌توان فستیوالی از موتیف‌های آشنا و معروف از فیلم‌های پیشین جنگ ستارگان دانست که ترکیب شدنشان با قطعات و قسمت‌های جدید باعث شده است تا آلبوم موسیقی متن Star Wars: The Last Jedi تکامل و ساخته‌ای روی یک نوستالژی باشد. شنوندگان و بینندگان آلبوم‌ها و فیلم‌های قبلی این مجموعه به راحتی می‌توانند عاشق حس نوستالژی موجود در کنار ساخته‌های جدید جان ویلیامز شوند و حتی با توجه به قطعات استفاده شده و موتیف‌های آشنای به کار رفته در آن‌ها، حدس بزنند که در لحظه‌ی پخش شدن یک قطعه‌ی خاص در فیلم، چه اتفاقی می‌تواند در حال افتادن باشد.
همان‌طور که گفته شد وجود داشتن تم‌های شخصیت‌های قدیمی در آلبوم دلگرم کننده است اما جای سوال است که چرا جای خالی تم شخصیتی مثل Poe که به مراتب در فیلم هم تکرار شده است، در آلبوم حس می‌شود. در فیلم‌های یک مجموعهی بسیار پرطرفدار مانند جنگ ستارگان، عنصر موسیقی و بار یادآوری فیلم‌های قبلی که بر عهده‌ی آن است بسیار مهم جلوه می‌کند. طرفداران این مجموعه باید از زنده بودن جان ویلیامز و هماهنگی آثار ساخته‌شده توسط او برای این فیلم خوشحال باشند، چرا که مطمئنا شنیدن موتیف‌های آشنا از فیلم‌های پیشین این مجموعه، یکی از بخش‌های بسیار مهمی است که به فیلم‌های مجموعه یگانگی و انسجام می‌بخشد.
برای شنونده‌ای که تنها خود آلبوم را به عنوان یک اثر موسیقی مستقل بخواهد گوش بدهد، شاید بزرگترین نقطه‌ی ضعف آلبوم که انسجام آن را از بین خواهد برد، قطعه‌ی Canto Bight است که با استفاده از عناصر موسیقی فولک و تمپوی بالا به راحتی در میان دیگر قطعات انگشت نما می‌شود. با توجه به این که انتخاب قطعات گنجانده شده برای انتشار در قالب آلبوم بر عهده‌ی خود جان ویلیامز بوده است، مشخص نیست که چرا این قطعه برگزیده شده است تا در میان بار حماسی و احساسی خود آلبوم این‌گونه ناسازگار به نظر برسد. قطعات دیگر آلبوم با این که ممکن است از لحاظ لحن و شدت و سازهای به‌‌کاررفته با هم متفاوت باشند اما به راحتی می‌توان یک‌پارچگی را از آن‌ها استنباط کرد.
بخش حماسی موسیقی متن Last Jedi مغلوب احساسات آن می‌شود که نتیجه‌ی آن ترکیب دلنشینی از آرامش سهمگین و راز‌آلودی شده است که می‌توان برای درک آن به قطعه‌ی Who Are You مراجعه کرد. بولد شدن یا برجسته شدن گاه‌گاهی موسیقی ویلیامز اجازه‌ی یک‌نواخت شدن را به قطعاتش نمی‌دهد و ورودی گوش شنونده را همواره تازه و تشنه نگه می‌دارد. با این که می‌توان گفت کلیت آلبوم بیش از تاریکی به سمت روشنایی میل دارد، اما نیمه‌ی دوم آن که شامل قطعاتی نظیر A New Alliance می‌شود، مقداری جدیت بیشتری به نمایش می گذارد و روشنایی کمتری را می‌توان در آن شاهد بود. وسعت موسیقایی آلبوم به شکل قابل‌توجهی بالاست و شاید بهترین راه برای شنیدن درست آن استفاده از بلندگوهای باکیفیتی باشد که بتواند حجم صدا را به درستی منتقل کند.
برای شنیدن قطعات انتخابی ما از این آلبوم می‌توانید به کانال تلگرامی گیم‌نیوز مراجعه کنید.