بازی جدید اول شخص Disintegration که ساخته خالق عنوان حماسی هیلو است اصلا شبیه به آن چیزی که تصاویرش می‌گوید نیست.
از لحاظ بازاریابی این خیلی بدیهی است که با عنوان هیلو ارتباطاتی داشته باشد. توسعه بازی Disintegration توسط مارکوس لتو رهبری می‌شود، شخصی که بی شک یکی از افراد کلیدی در ساخته شدن هیلو بود، فرنچایزی که برای خیلی از دوستداران صنعت بازی‌های رایانه‌ای شناخته شده است. اما حقیقت ماجرا این است که این بازی شباهتی خیلی کمی به ماجراحویی‌هایی اسپارتان‌ها دارد.
در اصل نزدیک‌ترین شباهتی که در این بازی با بازی دیگر می‌توانیم پیدا کنیم Brutal Legend است. عنوانی اکشن که ناگهان به سمت سبک استراژیک رفت. برخلاف این بازی Disintegration در وهله اول یک بازی استراتژیک است و تا مرحله‌ای لتو و تیمش در حال ساختن یک نمونه استراتژیک بوده‌اند.
بازیکنان روی هاوربایک مطمئن خود می‌نشینند. در حقیقت این ماشین به شما قدرت عمل و مانور بیشتری نسبت به دیگر افراد می‌دهد. این ماشین می‌تواند تا ارتفاع خاصی پرواز کند، می‌تواند به چپ و راست جای خالی بدهد و سرعت خود را افزایش دهد. روی زمین شما افرادی را دارید که از شما به سادگی دستور می‌گیرند. شما در حقیقت باید از قابلیت‌های خود و همچنین دوستانتان در پایین برای پیروزی استفاده کنید.
Disintegration سعی دارد چیزی کاملا جدید ارائه دهد و اتفاق‌های زیادی برای این بازی افتاده است تا طبیعی جلوه کند. در این دمو من دو راند مولتی‌پلیر بازی کردم. در حالی که من در حال یاد گرفتن نحوه حرکت و دستور دادن اشتباهات زیادی داشتم اما کنترل بازی بسیار ساده بود. یک شوتر استاندارد که برای چنین سبکی بهینه شده است.
هم‌تیمی‌های شما توسط هوش مصنوعی بازی کنترل می‌شوند اما شما می‌توانید به آن‌ها دستور حرکت به مکانی خاص بدهید یا دستور تیراندازی به هدفی خاص که تنها با یک دکمه خاص انجام می‌شود. شما همچنین می‌توانید دستور‌ها و قابلیت‌های آن‌ها را تنها با فشردن دکمه‌های D-Pad فعال کنید.
چالشی که من برای بازی کردن داشتم اصلا به نحوه کنترل بازی ربطی نداشت آن‌ها به خوبی طراحی شده‌اند. چالش اصلی من یادگرفتن آماده کردن ذهن خود برای بازی بود. شما علاوه بر اینکه با بازیکن‌های دیگر نبرد دارید باید تیم خود را نیز راهنمایی کنید و مراقبشان باشید.
در بازی دوم ذهن من بهم ریخته بود و اکثر اوقات دستورات اشتباهی به تیم خود می‌دادم که البته به نظر می‌رسد با کمی تمرین می‌توان این مشکل را حل کرد و این تیم سه نفره را سردرگم نکرد.
در حالی که Disintegration دارای بخش داستانی کامل است. این دمو برای ما یک مسابقه 5v5 مولتی‌پلیر در نظر داشت که هر بازیکن با هاوربایک خود همراه با دو تا چهار سرباز همراه بود. یک مسابقه فتح پرچم ساده که البته خیلی خوب برای حضور هاوربایک‌ها آماده شده بود و داشتن استراتژی مناسب بسیار تاثیر گذار بود.
برای شروع شما می‌توانید به تیم خود دستور دهید تا به جایی برای گمراه کردن دشمن بروند و خود از سرعت ماشین خود برای دور زدن دشمن استفاده کنید. بازیکن‌ها نمی‌توانند پرچم را بردارند و فقط سریازان روی زمین هستند که قادر به برداشتن آن و بردنش به نقطه‌ای خاص هستند. در حالی که ممکن است تنها ده بازیکن در نقشه بازی باشند اما نزدیک سی عدد و یا بیشتر سرباز در نقشه بازی است که زمانی که به یکدیگر می‌رسند اوضاع به طور خوبی بهم می‌ریزد.
این استراتژی ساده خیلی خوب کار می‌کند و در مولتی‌پلیر تاثیر گذار است. بقیه قسمت‌ها تا حدودی پیچیده است. کلاس‌های متفاوتی از شخصیت‌ها وجود دارد که هر یک از آن‌ها سربازان خاص خود با قابلیت‌های خاص خود را دارند. بنابراین می‌توان حدس زد این بازی از ریشه برای نمره‌ای خوب قوی است و همچنین با قدرت در حال ساختن جامعه کاربران خود است.
تنها ایراد اساسی که می‌توان در این مرحله از ساخت به آن وارد کرد نحوه حرکت هاوربایک‌ها است چرا که آن‌ها چرخی ندارند و عادت کردن به مدل حرکت آن‌ها شاید ساده نباشد و بازیکنان را دچار مشکل کند. حرکت کردن در بازی و دیدن سرباز‌ها در حال حرکت من را به یاد بازی Titanfall می‌انداخت و دستور دادن به تیم خود من را به یاد سبک MOBA می‌انداخت و در آخر هم تاثیر هیلو، چه در تیراندازی چه در پرتاب نارنجک‌ها و چه در شخصیت‌ها که همگی ماسک دارند.
این که یک بازی روند کاملا جدید را خلق کند اتفاق نادری است و Disintegration لایق تمجید است. اما چیزی که به آن اعتبار خیلی بیشتری می‌بخشد پیدا کردن فرمولی برای کار کردن این ایده جدید است. این دمو در مراحل خیلی اولیه قرار داشت و نمی‌توان آن را به نشانه بازی نهایی دانست.