جان ویک / John Wick
کارگردانان: David Leitch, Chad Stahelski
نویسنده: Derek Kolstad
بازیگران: Keanu Reeves– Michael Nyqvist– Willem Dafoe
کیانو ریوز پرستیژ خاصی دارد، حتی اگر خبیث ترین نقش‌ها را هم بازی کند باز هم یک معصومیت خاصی در وجودش است که همدردی تماشاگر را می‌طلبد. نگاهی به نقشش در “هدیه” ساخته‌ی سم ریمی بیندازید، فکر می‌کنید دلیل اینکه سم ریمی او را برای بازی در نقش دانی به کار گرفت چه بود؟ دانی با اینکه یکی از عصبانی‌ترین و خوف‌ترین کاراکتر‌هایی است که تابحال در عمرم دیده‌ام ولی باز هم این معصومیت است که باعث می‌شود فیلم به خوبی تا چرخش پایانی برود. در “جان ویک” هم به همین شکل است، کاراکتر او طوری پردازش می‌شود که بیننده هم از او خواهد ترسید ولی همین معصومیت است که باعث تقویت جنبه‌ای از فیلم می‌شود که مربوط به عشق او به همسرش است.
“جان ویک” داستان مردی است به نام جان ویک که به تازگی زنش مرده، سگی به دستش می‌رسد که زنش قبل از مرگش برای او تهیه کرده بود. یک روز در پمپ بنزین با چند عضو از مافیا درگیر می‌شوند و آنها هم می‌آیند، سگش را می‌کشند و ماشینش را می‌دزدند، وقتی برای انتقام می‌رود ما تازه متوجه می‌شویم که او واقعا کیست.
“جان ویک” همان داستان همیشگی را دارد، مردی به سوی انتقام می‌رود آن هم به دلیل چیز هایی که همه از عشقش سرچشمه می‌گیرد، توئیست های شخصیتی هم چیز جدید و نویی نیست ولی کار بسیار اشتباهی است اگر بخواهیم با این دور نمای کلی از صفت کلیشه‌ای به عنوان یک نقطه ضعف استفاده کنیم، ما داریم یک اکشن خالص را می‌بینیم، شما باید دنبال چیز‌های دیگری باشید.
عجیب است، امسال دو شاهکارِ اکشن را داشتیم، “یورش2” و “جان ویک”، هر دو یک نقطه‌ی مشترک بزرگ دارند و آن هم ندادن اجازه‌ی نفس کشیدن به تماشاگر است، یکی از بزرگترین راز های موفقیت این دو فیلم را می‌توان نفسگیر بودنشان نامید، البته “جان ویک” یک ویژگی در حال فراموشی دیگر را نیز باز آفریده، آن هم استفاده از بازیگر جذاب و زیبایی مانند آدریان پالیکی در نقش قاتلی خونخوار است که یک پرستیژ س*ک*سی ای به فیلم بخشیده، چیزی که فقط در این صورت جواب می‌دهد. “جان ویک” فیلمیست که ثابت می‌کند یک اکشن عالی نه تنها به خلاقیت نیاز دارد بلکه همان چیزی باید باشد که هست، سادگی و کلیشه‌ای بودن بعضی چیز ها در فیلم آن هم به صورت عامدانه به همین دلیل است. چاد استاهلسکی، کارگردان فیلم که یک بدلکارِ جیت کان دو کار است با “جان ویک” نشان می‌دهد که اکشن را به خوبی می‌شناسد.
فیلم از لحاظ فنی عالی است، صداگذاری ماشین‌های پر ابهت آمریکایی وقتی با نورپردازی، فضاسازی و فیلمبرداری ای که در راستای افزایش هیجان فیلم و ترشح آدرنالین در بیننده است، ترکیب می شوند، ابهت خاصی به فیلم می دهد، گویی که کارگردان می‌دانسته است که تلفیق خشونت کیانو ریوز با موسیقی لایت عجیب و غریب چه نتیجه‌ای می‌دهد، گویی می‌دانسته که اگر کیانو را بر روی یک موستانگ که در حال غرش کردن است قرار بدهد، حاصلش چه می‌شود. تماشای کیانو ریوز که دارد با آن راه رفتن عجیبش به سمت یک محل می‌رود تا با خاک یکسانش کند تجربه‌ی عجیبیست. کیانو ریوز کسی که بار ها ثابت کرده است که بر خلاف آنچه بقیه فکر می‌کنند بازیگر خوبیست، دوباره بازگشته.
حرف آخر: “جان ویک” نشان می دهد که سینما فقط فیلم هایی نیست که مردم از آنها به عنوان مهجور و فاخر یاد می‌کنند، مردمی که اینطور فکر می‌کنند باید بدانند که زندگیِ سینماییشان دارای نقصی جدی است.
[…] چد استاهلسکی، کارگردان سری فیلم‌های معروف و پرفروش جان ویک خواهد […]